Unter Wasser

Mariia Mascha Kaziun trägt ein Gedicht bei einer Veranstaltung in der Heinrich-Böll-Stiftung vor

Zeit. Raum. Zeit. Nacht.
Punkt. Ort. Oberflächenspannung.
Wasseroberfläche. Einatmen.
Ich gehe. Straße. U-Bahn. Universität.
Vorlesung. Wort. Kalte Stühle.
U-Bahn. Straße. Schlaf.
Der Schlaf lockt, der Schlaf umarmt.
Es gibt keinen Schlaf mehr, der Tee umarmt.
Ich wache auf. Die Sonne geht unter.
Umgeben von Wind. Wind draußen.
Ich kenne den Weg, aber ich kenne die Gegend nicht.
Nur ein Weg auf der Karte im Smartphone:
Straße, U-Bahn, Universität, U-Bahn, Straße, Schlaf.
Gedanken im Kopf. In den Laden gegangen.
Habe Lebensmittel gekauft, Gedanken zurückgelassen.
Habe Nahrung für den Körper gekauft,
Alles zurückgelassen, was in mir war.
Schlaf. Bekannte. Wasseroberfläche.
Kurzer Gruß, und ich muss ein Geständnis ablegen:
Ich wache nicht mehr auf. Es gibt keinen Weg mehr,
Und die Sonne ist aus der Tiefe nicht zu sehen.
 



Під водою
Час. Простір. Час. Ніч.
Крапка. Місце. Тиск площини.
Товща води. Вдих.
Йду. Дорога. Метро. Універ.
Лекція. Слово. Холодні стільці.
Метро. Дорога. Сон.
Сон затягує, сон обіймає.
Сну вже немає, чай обіймає.
Я прокидаюсь. Сонце сідає.
Вітер навколо. Вітер на вулиці.
Знаю дорогу, не знаю околиць.
Шлях лиш один на мапі в смартфоні:
Дорога, метро, універ, метро, дорога, сон.
Думки в голові. Зайшла в магазин.
Купила продукти, залишила думи.
Купила поживу якусь для тіла,
Залишила все, що було у мені.
Сон. Знайомі. Товща води.
Легке привітання, і, треба зізнатись.
Вже не прокидаюсь. Дороги немає,
І сонця не видно із глибини.